Der Körper Ist In Aufruhr.
Verfasser:in möchte anonym bleiben.
Dieser Satz wurde voriges Jahr während der Bewegung Frau Leben Freiheit auf eine Mauer in einer Stadt in Iran geschrieben. Er hat viele Bedeutungen und abgesehen davon ist dieser Satz, der nur aus einem Substantiv und einem Verb besteht, so mächtig, dass er sowohl real als auch imaginär, die revolutionäre Atmosphäre zeigen kann.
Der Körper war und ist das Fundament der Bewegung Frau Leben Freiheit. Alles begann mit dem Bild des unschuldigen, leidenden Körpers von Mahsa Jina Amini auf dem Bett des Kasra-Krankenhauses in Teheran. Die ersten Anzeichen der Revolution zeigten sich in diesem Körper, der von Schläuchen, Infusionen und Lebenserhaltungsmaßnahmen umzingelt war. Jinas gepeinigter Körper wurde zur Flagge der Revolution. Er stand überall auf, er wurde in jeder Stadt, in jedem Viertel und in jedem Haus in Iran gesehen. Er überschritt die Grenzen und wurde universell. Auf ihrem Grabstein steht geschrieben: „Liebe Jina, du wirst nicht sterben, dein Name wird zu einem Geheimwort“, und so geschah es auch. Der physische Tod dieses Körpers entfachte eine Revolution, die restlos körperlich war.
Die ersten Anzeichen; das erste Kopftuch, das eine Frau abnahm und in der Luft drehte; die ersten Haare im Wind; der erste Körper, der in der ersten Nacht der Bewegung kreisend um das Feuer tanzte; das gemeinsame Aufrechtstehen, Hand in Hand; der kurdische Tanz; das gemeinsame Singen; die wiederholten Röntgenbilder der mit Kugeln durchlöcherten Körper; die Augenhöhlen, die zuerst Blutschalen glichen und danach leer waren; der kleine Körper von Kian, der bis zur Morgendämmerung auf Eis bewahrt wurde; der athletische Körper von Mohammad Hosseini, der in die Erde gelegt wurde; die Körper, die alle Zeugen der dunklen Zerstörungs- und Tötungsmaschine wurden; der eine Körper, der sich vermehrte und nicht hunderte, sondern tausende, millionen Menschen aus aller Welt einigte; all diese Körper wurden zur Inkarnation einer Revolution, die aus der Unterdrückung des Körpers hervorging. Die Unterdrückung eines Frauenkörpers, wie Barbara Kruger in ihrem Werk schrieb: Dein Körper ist das Schlachtfeld. Der Körper einer Frau; das Ergebnis von Unterdrückung, Diskriminierung und Ausgrenzung; das Ergebnis von Bedrohung und Beschränkung. Aber diese Zumutung und Erniedrigung war und ist nicht die Geschichte der Frauen im Iran von heute und gestern. Auch der Widerstand gegen diese Unterdrückung ist nicht die Geschichte von heute und gestern.
Hundert Jahre vor dem Tag, an dem Frauen in der Bewegung Frau Leben Freiheit ihre Kopftücher auf den Straßen Irans verbrannten, im Winter 1922, versammelten sich Frauen, die zur „Gesellschaft patriotischer Frauen“ gehörten auf dem Tupkhaneh-Platz in Teheran und verbrannten eine beleidigende Broschüre mit dem Titel „Heimtücke der Frauen“. Auf diese Weise protestierten sie gegen die Verbreitung dieser frauenfeindliche Publikation, die seit kurzem in der Stadt verkauft wurde, die gesellschaftliche Rolle der Frauen degradierte und mit Aberglauben in Verbindung brachte.
„Jam'iyat-e Nesvân-e Vatankhâh“, „Die Gesellschaft patriotischer Frauen“ war eine der ersten und wichtigsten Frauenrechtsorganisationen, die nach der Konstitutionellen Revolution in Iran tätig war. In Iran gibt es viele Organisationen, Vereine und Gruppen, die in den letzten hundert Jahren (und sogar früher) sowohl öffentlich als auch privat für die Rechte der Frauen aktiv wurden.
Ebenfalls haben sich in den letzten Jahren viele zivile Bewegungen gebildet, die im Einklang mit den Protesten verschiedener Gruppen in der iranischen Gesellschaft stehen. Diese Bewegungen bildeten sich unabhängig davon, ob ihre Forderungen zu unterschiedlichen Zeiten und an unterschiedlichen Orten zu einem Ergebnis führten oder nicht. Sie sind enorm wichtig, denn ihre dynamische, lebendige Art führt dazu, dass die Bevölkerung jederzeit aktiv werden und tatkräftig agieren kann.
Die pluralistische Atmosphäre, die durch die Revolution Frau Leben Freiheit geschaffen wurde, brachte viele Gruppen innerhalb und außerhalb Irans zusammen. In dieser Revolution standen nicht nur die Frau und ihr Recht auf den eigenen Körper und auf eine freie Wahl der Kleidung im Mittelpunkt der Aufmerksamkeit, sondern auch die unterschiedlichen Gruppen der Gesellschaft und ihr gemeinsamer Wunsch nach Freiheit. So versetzte die Revolution Frau Leben Freiheit die Körper in Aufruhr und brachte viele Bewegungen hervor, sodass auch sexuelle, religiöse und ethnische Minderheiten, die ausgegrenzt werden und nie die Möglichkeit hatten, ihre Meinung zu äußern, zur Sprache kommen konnten.
Darüber hinaus mobilisierte diese Bewegung die Körper, die stets unter Aufsicht und Überwachung standen. Gleich am ersten Tag dieser Bewegung zeigte sich Aufstand und Rebellion gegen die Überwachung in jeglicher Form und jeglichem Rahmen. Das Ablegen des Kopftuchs wurde dabei zum häufigsten Protestelement. Das Verbrennen der Kopftücher fügte der Bewegung einen weiteren Aspekt hinzu. Die Botschaft des Kopftuchverbrennens war nicht nur ein Protest gegen den Kopftuchzwang, sondern auf performativer Art eine Rebellion und Verweigerung gegen alle anderen diskriminierenden Gesetze.
Während die schwierigen Bedingungen, die die Regierung den Demonstrierenden auferlegte, den Raum für jede Art des Protests begrenzten und bedrohten, traten trotzdem verschiedene Formen des Protests performativ auf: Tanz, freie Umarmungen, Straßenkunst von namenlosen Kunstschaffenden, Missachtung der Geschlechtertrennung an Universitäten und öffentlichen Orten, Parolen, die jede Nacht aus den Häusern gerufen wurden, und Nutzung jeder sich bietenden Gelegenheit für die Demonstration von Zusammenhalt und Einheit gegen die bestehende Herrschaft. Vor allem zeigte sich in den Trauerfeiern für die Getöteten der Bewegung Frau Leben Freiheit die Solidarität unter den Menschen, trotz ihrer Zugehörigkeit zu verschiedenen ethnischen Gruppen mit unterschiedlichen Trauerritualen.
Aber eines hatten die Last der Trauer um die Toten und der Tanz eines Mädchens mit wallendem Haar auf der Straße einer Kleinstadt im Norden Irans gemeinsam: Widerstand. Widerstand für das Leben. Die Bewegung Frau Leben Freiheit ist eine Revolution der Körper für das Leben; eine Revolution der Körper, die in Aufruhr sind und Widerstand leisten, um das Leben, die Freiheit und die Freiheit des Lebens zu erreichen.
بدن میآشوبد.
این عبارتی بود که سال گذشته و در بحبوحهی جنبش زن زندگی آزادی، بر دیوار یکی از شهرهای ایران نوشته شده بود. معانی ضمنی بسیاری در همین عبارت نهفته است که گذشته از تمامی آنها، همین دو کلمه، یک اسم و یک فعل، هم در واقعیت و هم در خیال، این قدرت را دارد که فضای انقالبی آنچه اتفاق افتاد را به تصویر بکشد.
بدن، محوریترین رکن جنبش زن، زندگی، آزادی بود و همچنان هست. از تصویر تن معصوم و مهجور مهسا ژینا امینی بر روی تخت بیمارستان کسری در تهران، از همان بدنی که با لوله و سرم و ملزومات زنده ماندن محاصره شده بود نشانهها آغاز شد، تن ستمدیدهی ژینا پرچم انقالب شد. همهجا قد برافراشت، در هر شهر و محله و خانهی ایرانی دیده شد. مرزها را درنوردید و جهانی شد. همانگونه که بر سنگ قبرش کسی نوشت: تو نمیمیری ژینا جان، نامت رمز میشود، و شد. مرگ فیزیکی این تن، انقالبی به پا کرد که تماما تنانه بود. از اولین نشانهها، از همان اولین روسری که زنی از سر برداشت و در هوا چرخاند، از همان اولین موها که باد در آنها پیچید، از همان اولین تنی که در شب اول جنبش دور آتش چرخید، از همان دست در دست هم سینه سپرکردنها، از همان کردی رقصیدنها، از آن دستهجمعی
خواندنها، از آن تصاویر پرتکرار رادیولوژی که تنهای آبکششده با گلولههای ساچمه را نشان میداد، از همان چشمها که کاسهی خون شد و بعدها خالی، از تن کیان کوچک که با یخ تا صبح نگهداری شد، از تن ورزیدهی محمد حسینی که زیر خاک شد، از بدنهایی که شهادت دادند به سیاهی و تباهی ماشین کشتار، از تنی که تکثیر شد و صدها نه، بلکه هزاران و میلیونها تن را در سرتاسر دنیا با خود همراه کرد، همه تجسد تنانهی انقالبی شد که از سرکوب بدن جرقه خورد. از تن زن، آن گونه که باربارا کروگر در کارش نوشته بود: تن تو میدان نبرد است. تن زن، این معلول سرکوب و تبعیض و حذف، معلول تهدید و تحدید. این تحمیل و تحقیر اما قصهی امروز و دیروز زنان در ایران نبوده و نیست، مقاومت در برابر این سرکوب هم البته قصهی امروز و دیروز نیست .
صد سال پیش از روزی که زنان در جنبش زن زندگی آزادی در خیابانهای ایران روسریهای خود را اتش زدند، در زمستان ۲۲۹۱، زنان عضو جمعیت نسوان وطن خواه، در اعتراض به چاپ بروشوری با عنوان مکر زنان در میدان توپخانهی تهران جمع شدند و بروشورها را که اخیرا در شهر فروخته میشد
محتوایی تحقیرآمیز در راستای تشدید خرافهها در باب نقش اجتماعی زنان داشت، در حرکتی اعتراضی به اتش کشیدند. جمعیت نسوان وطن خواه یکی از اولین و مهمترین تشکیالت حقوق زنان در ایران بود که بعد از انقالب مشروطه فعالیت میکرد. تشکلها، انجمنها و گروههای بسیاری در صد سال گذشته )و بسا پیشتر( در راستای احقاق حقوق زنان به صورت علنی و غیر علنی در ایران فعالیت کردهاند. همچنین جنبشهای اجتماعی متعددی در خالل این سالها و در راستای اعتراضات مدنی گروههای مختلف در بطن جامعهی ایران شکل گرفتهاند که صرفنظر از به نتیجه رسیدن یا نرسیدن خواست این جنبشها در مقاطع زمانی و مکانی متفاوت، ماهیت پویا و زندهی آنها در به تحرک واداشتن
بالفعلکردن نیروهای مردمی، این جنبش ها را بسیار حائز اهمیت میکند. انقالب زن، زندگی، آزادی اما با فضای متکثری که برای همراهکردن طیفهای متعدد مردم در داخل و خارج ایجاد کرد، نه تنها زنان و حق آنها بر ابتداییترین انتخابشان یعنی حق بر بدن، و انتخاب پوشش را در مرکز توجه قرار داد، بلکه گروههای مختلف اجتماعی را در خواست مشترک آزادی همرسان کرد. از این جهت باید گفت که زن، زندگی، آزادی، تنها را به جنبش درآورد، تحرک بسیاری ایجاد کرد و حتی امکان و فرصت ابراز را برای مهجورترین گروهها یعنی اقلیتهای جنسی، مذهبی و قومی فراهم کرد.
عالوه بر اینها، این جنبش، بدنهای همواره تحت کنترل و نظارت را به خروش و تکاپو واداشت. از فردای آغاز جنبش، اعتراض و سرکشی نسبت به این کنترل و نظارت در هر شکل و قالبی خود را بروز داد. از سر برداشتن حجاب، پر تکرارترین و متکثرترین ویژگی اعتراضی جنبش شد. آتشزدن
روسریها وجه اعتراضی دیگری را ضمیمهی جنبش کرد. اما پیامی که این روسریسوزان ارسال میکرد نه تنها اعتراض به حجاب اجباری بلکه در وجهی پرفورماتیو، سرکشی و عدم تبعیت از هرگونه قانون تبعیضآمیز دیگر بود. در شرایط دشواری که حکومت بر معترضان تحمیل میکرد و عرصه را برای هر شکلی از اعتراض محدود و پرخطر کرده بود، اشکال مختلفی از اعتراض در قالبی پرفورماتیو بروز میکرد، رقص، آغوشهای رایگان، هنرهای خیابانی از هنرمندان بینام، اختالط فضاهای تفکیک جنسیتی شده در دانشگاه و مکانهای عمومی، شعارهای شب به شبی که مردم از خانههایشان سر میدادند، تبدیل هر مناسبت جمعی به فرصتی برای همگرایی و وحدت علیه قدرت حاکم. حتی در مراسم سوگواری کشتهشدگان جنبش زن، زندگی، آزادی و به دلیل ویژگیهای آیینی مراسم سوگ در نزد اقوام مختلف در ایران، این همبستگی پررنگتر خود را نشان میداد. اما یک چیز در سختی و سنگینی سوگ کشتهشدگان و رقص دختری با موهای افشان در خیابان شهری کوچک در شمال ایران مشترک بود، مقاومت. مقاومت برای زندگی. جنبش زن، زندگی، آزادی، انقالب تنهاست برای زندگی، انقالب بدنهایی است که میآشوبند و مقاومت میکنند تا زندگی و آزادی و آزادی زندگی را به دست آورند.