خیابان حجاب مهسا، نامت رمز شد. از صبح روی تختم مچاله شده بودم و مرتبا صفحه اینستاگرام گوشیم رو رفرش می کردم. خبر کوتاه آمد، مهسا امینی کشته شد. پشتم عرق سرد نشست. بلند شدم و نشستم گوشه تختم. اشک بی صدا از چشم هام سرازیر شد. توی گروه های واتساپی همه داشتن می نوشتن و خبر رو برای هم می فرستادن، دو تا از بچه ها گفتن ما داریم می ریم جلوی در بیمارستان، عاطی تو هم میای؟ پاهایم یخ زده بود، گفتم نه، نمی تونم راه برم. رفتم زیر پتو قایم شدم. ترسیده بودم. لیلا پیغام زد؛ عاطی دیدی چی شد؟ چرا مرد؟ چرا ما داریم هر روز می میریم؟ دوباره اشک هام سرازیر شد. به لحظه دستگیر شدنش فکر می کردم. به لحظه ای که توی سالن گشت ارشاد از حال رفت فکر می کردم. هر بار خودمو به جاش می گذاشتم و دوباره می مردم. در مراسم خاکسپاری بر روی سنگ مزار نوشتند: مهسا تو نمردی، نامت رمز می شود. حالا همه می دانیم که نام تو رمز پیروزی ما است.

Atefeh Mahsa, Dein Name wurde zum Symbol

Schon früh am Morgen lag ich zusammengerollt auf meinem Bett und aktualisierte ständig meinen Instagram Feed.. plötzlich kam die Nachricht; Mahsa Amini wurde getötet. Auf meinem Rücken brach kalter Schweiß aus. Ich stand auf und setzte mich an die Bettkante. Tränen flossen an mir herunter. In den WhatsApp-Gruppen schrieben und schickten sich alle gegenseitig Nachrichten, zwei Freunde schrieben: “wir fahren ins Krankenhaus, kommst du auch Ati?” Meine Füße waren wie aus Blei.“Nein, ich kann nicht gehen!” Ich zog die Decke über den Kopf und versteckte mich. Ich hatte Angst. Leila schickte eine Nachricht: “Hast du gesehen, was passiert ist? Warum ist sie gestorben? Warum sterben wir jeden Tag?”

Wieder brach ich in Tränen aus. Ich dachte an den Moment ihrer Verhaftung. An den Moment, als sie in der Halle der Sittenpolizei zusammenbrach und ohnmächtig wurde. Immer wieder versuchte ich mich in ihre Lage zu versetzen, in diesen schrecklichen Momenten.

Bei der Trauerfeier schrieben sie auf ihren Grabstein: "Mahsa, du bist nicht von uns gegangen. Dein Name wird zum Symbol.”

Jetzt wissen wir alle, dass dein Name das Geheimnis unseres Sieges sein wird.